Een sponsortocht voor Katia’s verjaardag
Elk jaar is 7 maart voor mij een speciale dag. Niet alleen omdat ik dan jarig ben, maar ook omdat ik die dag telkens spendeer met mensen die me nauw aan het hart liggen. De ene keer ga ik shoppen met mijn mama, de andere keer eten met vriendinnen, maar dit jaar stond mijn geboortedag opnieuw in het kader van het Ronald McDonald Huis.
Voor het tweede jaar op rij organiseerde ik een persoonlijke inzamelactie ten voordele van ons Huis. Onze Thuis ver van huis zoals ik het zo graag noem. Het is onmogelijk te beschrijven wat dit project met me doet en hoe ik het ervaar, maar één ding is wel zeker … het is boven alles de moeite waard.
Dit jaar besliste ik om te fietsen. Een 110 km (geplande) tocht in de vorm van een hart: mijn hart voor het Ronald McDonald Huis en uiteraard een groot hart voor de vele ouders die hier verblijven zolang hun kindje in het ziekenhuis ligt.
Op vrijdag 4 maart fietste ik de eerste 65 km alleen. De zon was van de partij en de frisse wind deed mij onnoemelijk veel deugd. Het pad kende hoogtes en laagtes die voor mij symbool stonden voor de vele hoogte- en dieptepunten die ouders moeten doorstaan, niet wetend of hun kindje morgen wel beter zal zijn.
Het tweede deel van de tocht werd ik vergezeld door papa Geert, assistent professor in de IT maar bovenal een warme lieve papa voor zijn zoontjes Matthys en Simon. Samen met mama Marijke vormen zij een hecht gezin. Ik leerde Geert in het Ronald McDonald Huis kennen. Zijn zoontje Simon had een slokdarmatresie. Niet min. Op onze fietstocht deed Geert zijn verhaal, en dat was soms best heftig.
Wanneer ouders ons Huis verlaten dan denken wij vaak ‘oef, nu is het voorbij en het vrije échte leven kan nu beginnen’. Maar het einde van het verblijf in ons Huis is vaak het begin van een andere lijdensweg. Je staat er als ouder nu alleen voor, geen ziekenhuis meer in de buurt, geen dokters die het heft in handen nemen, de dagdagelijkse beslommeringen die er nu ook terug bijkomen. De stress en de zorgen zijn nu vaak enkel binnen het gezin te zien en te dragen. Ook vrienden en zelfs andere familieleden begrijpen niet altijd hoe moeilijk het wel is en dan sta je er vaak letterlijk erg alleen voor.
Papa Geert gaf aan dat je als ouder heel ver over je eigen grenzen heen gaat zonder het zelf te beseffen, maar dat je geen andere keuze hebt. De vermoeidheid komt pas achteraf wanneer de grootste storm is gaan liggen en de engste momenten voorbij zijn.
Het gesprek met Geert gaf mij ongelooflijk veel inzicht en voldoening. Ik leerde dat écht luisteren zo belangrijk is, dat het oké is om aan te geven dat je het als professional ook niet altijd weet, maar vooral dat we als organisatie moeten nadenken over hoe we onze bijdrage nog meer kunnen aanpassen aan de noden van ouders bij het verlaten van ons Huis. Niet iedereen vindt achteraf de weg naar bijstand en hulp. Het in kaart brengen van de ondersteunende organisaties kan voor hen van onschatbare waarde zijn.
Ten slotte ben ik dankbaar voor alle donaties die ik tot nu toe voor ons Huis mocht ontvangen. Daarnaast wil ik ook Els van B&B Fagus in Buggenhout bedanken. Ze gaf me zonder aarzelen onderdak, en dat helemaal gratis en voor niets. En uiteraard een grote dankjewel aan papa Geert die zijn zaterdag opofferde om me zijn verhaal achter de schermen te delen.
Wie ons nog wil sponsoren dat kan nog steeds via de website www.kinderfonds.be.
Want samenzijn is en blijft het beste medicijn!
