Het verhaal van Asphodèle en haar pasgeboren zoontje Alessio
Asphodèle verbleef 2 weken bij ons in het Ronald McDonald Huis. Haar zoontje Alessio kwam veel te vroeg op de wereld en dat bracht veel teweeg in het gezin. Lees hieronder haar verhaal. 👇
Te vroeg geboren
In de 29ste week van de zwangerschap begon ik water te verliezen. Samen met mijn man reed ik meteen naar het ziekenhuis in Aalst om te achterhalen wat er aan de hand was. Daar vertelden de dokters ons dat ik absoluut naar een gespecialiseerd ziekenhuis moest omdat ze daar beter voorzien waren. Ik had de keuze, en ik koos voor het UZ Brussel in Jette omwille van zijn reputatie.
Toen ik in het UZ Brussel aankwam, hebben ze me volledig onderzocht en besloten ze me op te nemen. Ze vertelden me dat er 90 procent kans was dat ik binnen een paar uur zou bevallen, dus het was meteen alle hens aan dek.
Omdat mijn baby waarschijnlijk veel te vroeg geboren zou worden, probeerden ze hem zo goed mogelijk voor te bereiden. Ze gaven me een injectie om de longen van Alessio dicht te laten groeien (foetale longrijping), want zijn longen waren nog niet helemaal gevormd. Ik had veel stress en was erg verward, want ik wist niet wat ik kon verwachten. Gelukkig kwamen Alessio en ik er doorheen en konden we de bevalling uitstellen. Ik kreeg antibiotica om infecties te voorkomen en na zeven dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis.
Natuurlijk luisterde ik naar het advies van de dokter: vermijd beweging. Ik kon alleen maar naar het toilet gaan, slapen, me wassen, en zoveel mogelijk blijven liggen met mijn benen omhoog. Twee keer per week kwam mijn gynaecoloog, een dokter en een vroedvrouw langs. Het was een erg moeilijke periode voor mij, mijn kinderen en mijn man.
Vijf weken later haastte ik me opnieuw naar het ziekenhuis omdat ik weeën kreeg. Daar ontdekten ze dat ik al 1 cm ontsluiting had. Mijn weeën volgden elkaar steeds sneller op, en al vlug merkte de gynaecoloog dat ik steeds meer ontsluiting begon te krijgen. Het medische team bracht me daarom naar een verloskamer en gaf me een epidurale verdoving. Om 15.23 uur werd mijn zoontje Alessio geboren. Hij woog 2.490 kg en was 46 cm groot. Ik kon op dat moment niet gelukkiger zijn.
Niet samen naar huis
Vier dagen later mocht ik van de dokters naar huis, maar Alessio moest nog ter observatie blijven. Ze plaatsten een maagsonde bij mijn zoontje omdat hij nog te zwak was om zelf te eten. Hij zou 400 ml moeten drinken om naar huis te mogen, maar hij dronk nog geen 200 ml aan de borst. Ik was verdrietig dat ik nog niet met hem naar huis mocht gaan, maar de woorden van de kinderarts lieten me schrikken. Ze zei dat als ik zou vertrekken met Alessio, hij het waarschijnlijk niet zou halen. Dat was de eyeopener die ik nodig had.
Voor mij bleef het ondenkbaar om hem in Jette achter te laten en zelf terug naar mijn huis in Aalst te gaan. Het was een vreselijk gevoel. Ik vroeg of ik langer kon blijven, maar dat was niet mogelijk omdat de kraamafdeling volzet was en er ook bij de afdeling Neonatologie geen plekje meer vrij was.
Samenzijn als medicijn
In het ziekenhuis vertelden ze mij en mijn man over een andere optie: het Ronald McDonald Huis. Ik had er op dat moment nog nooit van gehoord. De verpleegsters gaven ons een foldertje over het Huis, en toen ik het las, vond ik het echt goed bij mijn gezin en onze situatie passen. Het Huis dient als logeerplek vlakbij het UZ Brussel voor ouders van gehospitaliseerde kinderen zodat je als ouder altijd dichtbij je zieke kind kan zijn. Het ziekenhuispersoneel maakte een afspraak voor me zodat ik er een kijkje kon gaan nemen. Het duurde niet erg lang om een beslissing te maken, want de hartelijke ontvangst en rustige omgeving konden me snel overtuigen.
Een verblijf in het Ronald McDonald Huis
Het Huis is modern ingericht en er zijn altijd enthousiaste vrijwilligers om ons te helpen. De kamer is comfortabel, er is een volledig uitgeruste keuken, wasruimte, en allerlei handige apparatuur. Het is echt een geweldige plaats.
Ook de sfeer zit de sfeer heel goed in het Huis. Zo hebben we een band kunnen opbouwen met de andere families die er verblijven. We steunen elkaar en geven elkaar advies. Daarnaast kwamen mijn kinderen me geregeld opzoeken en zo kon ik mijn batterijen opnieuw opladen.
Eind goed, al goed!
Op dit moment drinkt mijn zoon Alessio 400 ml én zelfs meer! Als hij 24 tot 48 uur zonder buisje kan eten, kunnen we eindelijk naar huis.
En dat is Alessio gelukt! Ondertussen is het gezin terug naar huis met hun nieuwe zoon, broer, maar vooral dikke vriend. We wensen hen het allerbeste toe! Wil je gezinnen als die van Asphodèle en Alessio een hart onder de riem steken? Doe dan een gift en bied ouders van gehospitaliseerde kinderen een (t)huis ver van huis.
